VI. 
96 
Neque est cur promissis ejus credamus, si veracem esse non con- tr j a ta 
stal. At, inquies, verax est, quia perfectus. Recte, perfectionis quam 
igitur natura non pendet a Dei arbitrio, nisi DEUM ipsum a sui erat s 
ipsius arbitrio pendere ponamus. Si vero, quemadmodum mea minare 
sententia est, essentiae rerum non a Dei arbitrio, sed essentia ejus quanlu 
pendent, manifestum est ipsam boni atque justi ideam quoque non n i s j re 
a Dei arbitrio pendere, quanquam rerum bonarum atque perfecta- nem ( 
rum creatio a Dei arbitrio sit profecta, neque enim essentiae sed runt; 
res creantur. Res autem creavit DEUS quas creari bonum esse Tantui 
vidit, quae rerum sive potius idearum bonitas non magis libertati praecli 
ejus obest, quam sapientiae quae facit ut nisi bene agere non b us of 
possit. Quod si non est bonitas in ipsis ideis, certe nec in DEO t u q 0 q 
sapientia est, quae nil nisi scientia boni est. Imo si naturae re- ] us 0 p 
rum atque veritates a Dei arbitrio pendent, non video quomodo pauca 
illi scientia tribui possit aut etiam voluntas. Nam voluntas utique duobui 
intellectum aliquem requirit, neque enim velle quisquam potest, centio. 
nisi sub ratione boni. Intellectus autem requirit aliquid intelligi- fallor 
bile, aliquam scilicet naturam. Quod si ergo naturae omnes sunt priorih 
a voluntate, etiam intellectus a voluntate erit. Quomodo ergo vo- Pendul 
luntas intellectum requirit? Haec faciunt, ut vereor ne DEUS fue- specim 
rit Cartesio res longe alia quam haberi solet. Caeterum ut error Geome 
errorem trahit, cum bonitatem ac perfectionem e rerum natura que ; 
sustulisset Cartesius omniaque ad caecum quoddam conditoris ar- sumus 
bitrium reduxisset, quod scilicet, cum ipsae rationes arbitrariae est, e 
sint, nullis utique rationibus niti poterat, mirum non est si peri- mus q 
culosam supra quam credi potest sententiam asseveravit, materiam lae osl 
omnes successive formas recipere, sive quod idem est, omnia pos 
sibilia aliquando existere; unde sequitur, nihil tam inepte ac miri- sequar 
fice fingi posse, quin aliquando existat in mundo: quare omnes Metapl 
illi qui fabulas Milesias sive ut hodie vocant Romanas fingunt, hi- vellem 
storiam quandam per omnes circumstantias verissimam, sive prae- quam 
tentam sive futuram sive etiam in spatiis longe dissitis, praesen- disses, 
tem tradere censendi sunt. Quod falsum esse, demonstrari ni fal- ram h 
lor potest. Eo vero admisso mirum non est, si Deus bonum non fi uo c 
elegit, sive potius si nihil sua natura bonum est, quando omnia liter s 
tandem aliquando futura sunt, nec forte nisi temporis praerogativa non <] 
discernuntur. 
De Logica etiam et in universum de receptis studiis milii 
contemtius videtur sensisse Cartesius quam par erat. In Geome- libus,