de rebus Opticis. 
13 
sedulo; plura n. non possum. Non autem dubito quin clementi vultu Deus te, suum con 
stantem militem et vere martyrem, sit respecturus. 
Quod de eclipsi © scribis, ea omnia dudum animadverteram, videlicet quod lux radii 
ampliet © et minuat 3 diametrum. Verum si sCena seu observationis locus sit amplior (cu- 
jusmodi locum in nostro templo esse nosti), isti impedimento egregie prospicitur. Foramen 
n. tactum quam fieri potest minimum (nec opus est, esse punctum mathematicum) excludit 
omnem sensibilitatem ad distantiam. Ibi n. cornua extrema © acutissime cernuntur. Sin vero 
foramen fuerit aliquantum majus, utpote dimidiati digiti vel ultra semidiametruin vel dia 
metrum hujus: fit omnino, ut radius undique amplietur, at cornua fiunt obtusa. Idque cer 
tissimum argumentum est, observationem ejusmodi .esse fallacem; aber dorten gibts die Spitze 
so scliarpf, das es wol zuvenvundern ist. Et quidem in ejusmodi observationibus aliquoties 
deprehendi diametrum J) minorem, quam secundum calculum esse debebat. 
Proxima eclipsi coelum nobis denuo fuit adversum. Erat mihi animus, ad ejus obser 
vationem omnes meos auditores advocare. Sed coelum nubilum obstitit. Paratus ad observa 
tionem accessi, verum nec initium nec finem vidi; intermedio tempore semel atque iterum 
dabatur locus videndi, at vix videndi Solis, ipse n. confestim se subduxit nubibus denuo 
conditus, adeo ut nunquam vel diametros © et 3 » nec digitos deficientes notare potuerim. 
Unicum hoc excepi, quod notabiliter ultra dimidium © defecit. 
Priori quaestioni istud addo. Propositio 5. libri E Optices vulgaris <juae est prop. 39. 
lib IE Vitell., si crassa sit observatio, vera est. Verum si ea qua par est diligentia examina 
tur, non simpliciter veram esse aliquot pluribus observationibus deprehendi. Circulus sane 
apparet (oportet autem inter foramen et radium exceptum aliquantam esse distantiam, alio- 
qui radiorum non omnium fieret conversio in oppositum), at circulus ille secundum foramen 
angulare fit gibbosus, et circulum in tabella opposita descriptum excedit. Inde ergo sua ser 
vata ratione magnitudinis majoris foraminis etiam rotundi talis deceptio in eclipsi Solari quo 
que contingere potest; praecavetur autem minutiore foramine eoque remoto, ibi n. cornua 
tam acuta fiunt, ut de nullo errore sensibili supersit suspicio. 
Quae superioribus diebus de epistolis meis publicandis scripsisti, obsecro ne facias. Eas 
n. amicas ad amicum scripsi, eumque non demum per mutuas literas acquisitum, quasi ante 
ignotus fuisset. Quodsi cogitatio animum meum unquam subiisset, eas aliquando publicandas 
fore, multo circumspectius scripsissem. Quae isto modo juxta dictamen pennae scripta fue 
runt, non n. ad alios, sed ad te scripsi, qui esses candidus omnium verborum etiam rudi 
Minerva scriptorum interpres ; satis mihi fuit, te animum meum intelligere, utut verba scripta 
essent. Aliter autem est , si intra parietes mundi quam amici privati loquendum sit. Nec 
ego consilium eorum probo, qui tam faciles sunt in amicorum privatorum, de privatis scri 
bentium , literis publicandis. Ita nec tibi rem gratam me facturum credo, si tuas epistolas 
(in quibus interdum eorum fit mentio, v. g. quos suspectos habuisti, quasi opus tuum astro- 
nomicum apud nostrum principem impediverint &c.) similiter publicarem. 
Ego, ut de meis privatis rebus scribam, in maximo luctu (vere Herzleid) versor. Filius 
meus, quem hucusque educavi, institui, mores ejus formavi ac exorbitantes sedulo emendavi 
et judicio ejus jam facto adultiore in via recta confirmatum speravi, is occulte quae in mi 
nutioribus aliquando egit, nunc in majoribus continuavit; reque patefacta, cum dolere vide 
batur, grandiori scelere accumulavit et perfugit. Jam ubi sit nescio, profugus est, exui est, 
in conspectum meum suorumque redire et prodire non audet. Utinam mihi quis nunciaret, 
ipsum pie defunctum et honorifice sepultum esse. Interiin ego filio careo, baculum senec 
tutis meae amisi. Respublica civem amisit, utinam haeres aeternae maneat, meque suamque 
totam cognationem non aliqua re infamet. Quo animo sim, potes conjicere. Vere dico, ego 
vix prae moestitia apud me sum. Deus adjuvet! 
Vale optime. Actum veloci calamo 9. (19.) Oct. 1600. 
T. T. M. 
M. M. M. 
G. 
Inscriptio: Clarissimo, pietate et insigni eruditione eximio Viro, D. M. J. Kepplero, 
Mathematico peritissimo, ejusque in schola Graetzensi Professori celeberrimo &c. Domino et 
Amico suo honorando. 
Suspicionem quam profert Maestlinus „de literis suis publicandis“ firmiter refutat Keple- 
rus, neque ipsius literae quas sine dubio spectat Maestlinus (d. 9. Sept. 1600) ullum huic 
suspicioni locum praebent (Comp. Vol. I. p. 54. 55). Quid filio Maestlini acciderit nescimus. 
In literis ad Henvartum datis (12. Jau. 1603) Keplerus illi nunciat: In melancholiam Maest 
linus incidit ob fugam filii, quem ajunt alicubi apud Jesuitas latitare. 
Keplerus Decembri anni 160i Maestlinum iterum adiit, petens ut ipsi mitteret: 
„quas et quot eclipses vel invenerit in veteribus vel computaverit. Cata