De Anni Quantitate et Aequinoctiorum Praecessione.
97
aequales, facile
s et anguli C,
antilog. quae-
nsibiliter incli-
met inconcussa.
est a clariori
0 per alias
ni 262 a. Ch.
e habeant lat.
46', quod est
litate eclipticae
e. 1° 38') ab
ninor etiam, si
igitur Rudol-
atem eclipticae
ita, stante loco
mutatae. Mu-
,netis, at bene
in linea capi
superiori, de-
3° 24', hujus
ia fuit 6° 37';
r secundum
ni obliquitatem
leni 27' austr.,
it consideranda,
observatus ad
1 26' majorem,
sed etiam in
ad loca fixarum
principia Pto-
jue multo pro-
maputem. Hoc
i efficio, itaque
vitur instantia,
3t etiam aetate
iere eclipticam
is orbis acces
tì sibi fecit eorum,
fixarum.
Sfodi repedant,
litas eclipticae.
6. Decrescit semicirculus aestivus. 7. Eccentricitas Solis minuitur. 8. Annua
quantitas decrescit. 9. Inaequalis est aequinoctiorum praecessio. 10. Pro
motio apogaei Solis. 11. Ea inaequalis.
Primum et secundum cohaerere certum est; tertium, quartum et quintum
cohaerent suntque diversum ab illis, nam inter Ptolemaeum et Albategnium
annus fuit minimus, at non obliquitas minima; sextum et septimum sunt in
dubio et cohaerent quidem, sed si vera, tunc octavum quoque adhaeret.
Repedant aequinoctia cum nodis hac lege, ut quia nodi per eclipticam
mediam incedunt, versus axis Terrae sit in circcllo arctico spiris implexus,
in quibus per 20" aequinoctia distant. Sic 1, 2, 3, 4 cohaerent, .at non 5,
quod optabamus. Sed ratio concinna praecessionis aequinoctiorum hinc ha
betur. Si ponamus Ло£акш> maximam continue augeri, jam et 5. adjunximus,
Alias nulla machinatione fieri potest, ut mutetur Xo£avjig, si nodi et versus
axis Terrae non ab invicem quomodocunque separentur. Ergo si 5—8 sic
connecteremus (9. expuncto), ut spiras revolutionum Solis non eidem circulo
magno subordinaremus, verisimile quid admitteretur.
Sed constituamus axiomata. I. Cum annus inter Ptolemaeum et Alba
tegnium minor fuerit quam ante vel post, at obliquitas eclipticae non sic,
certo ergo ex diversis principiis fluunt haec duo:
Variabilis annus, inaequalis praeces-
Obliquitas minor, variata latitudo stel- sio aequinoctiorum. (Haec cohaerere satis
larum, nodorum repedatio. probat Rhaeticus ex ore Copernici.) Fixae
inaequaliter promoventur.
II. Si est aequabilis astricus, eccentricitas non variabitur nec semicircu
lus, quod quidem et observationibus tribuere possumus. Quodsi talem eceen-
tricitatis variationem confingere possimus, quae simul et inaequalem praeces
sionem aequinoctiorum causetur, quod impossibile videtur, fierine potest, ut
eccentricitas in ecliptica varietur, sub fixis non varietur?
Argumenta contra variationem eccentricitatis: 1) Refractio: sola tantum
potest. 2) Pars 3600. circuli, quam Ptolemaeus quasi valde subtilem allegat.
3) Ptolemaeus Hipparcho errorem quadrantis diei relinquit in ipsis etiam
aequinoctiis. 4) Copernicus 323 invenit pro 360; diff. 37. Hoc illi accidit
propter alias causas. Adde, sunt 397, alia 17 faciunt 414. Quare si Pto
lemaeus tantum erravit, quantum Copernicus, non mutatur eccentricitas. 5) In
ter Ptolemaeum et nos fere inventa tanta, quanta hodie.
Contra inaequalem progressum apogaei. 1) Superiora omnia., 2) Im
primis solstitii observatio difficillima. 3) Consideratio apogaei Arzakelis, qui
402 obss. cardinalium punctorum jactat, et Tychonis.
In 17. 50 II a. 1076
35. 30 II — 1587
17. 40 : 511 = 2' 4".
Ptolemaeus: 1587 — 140 = 1447 (• 2' 4") prodit 49° 50'. Subt. a. 95° 30', restat
45° 40', in 15° 40' V-
III. Axioma. Apogaeum Solis progreditur, aequinoctia retrocedunt.
Non sunt ergo haec ab eadem causa.
Cum esset annus minimus, fixae fuere velocissimae. Ergo omnino
haec causa inaequalis praecessionis.
Ad vitandam confusionem nota: 1) certum est, polum verum eclipticae
moveri, sed dubium, an in circulo circa polum medium et an in praecedentia
an sequentia. 2) Certum est, polum aequatoris moveri in antecedentia fere
Kepleri Opera VI. 7
