A. Nechtsquelle. Röm. N. — injuriar. act. §, 4. 109
f 1678, Kreß f 1741, Blumblach er f 1674 2 ); —
außer Deutschland und zwar iu Frankreich von Cuja-
cius t 1590 3 ) — in Italien von Farinacci f 1613 4 ).
— Endlich lassen noch einzelne Neuere wie Quistorp,
Glück 5 a) die Injurienklage neben der Aquilischen zu.
In der That scheint auch in den Fällen des eigent
lichen Schmerzengeldes in Rom eine injuria im w. S.
(injuria gleichbedeutend mit onme, quod non jure fit,
d. i. der Verletzung der existimatio im w. S. oder der
sog. „bürgerlichen Ehre" nach Walter) gegeben gewesen
zu sein. — Denn darin, daß das römische Recht wegen
Verletzung des Körpers — das heutige Recht wegen
Zufügung von Schmerzen eine Klage gewährt, kann
2» M. vgl. die Citate in 8.5 Notel. — Von diesenCommen-
t aren bezeichnen einzelne die Schmerzengeldklage zugleich als Syndi
katsklage §. 3 Note 6.
3) Cujacius obscrv. 17, cap. 17 (op. ed. 1595, t. IV, ©.412
D) — — actio injuriarum magis contumeliae et „doloris“,
quam pecuniae persecutionem habet, rel. — iu Cod. lib. IX
cap. 36 (op. tom 3, S. 215).
4) Farinacci (opera onm. Franöof. 1627 lib. I, tit. 5
quaest. 37 num. 111 S. 589) bezeichnet denselben Fall, den die
060. Art. 20 u. 21 enthält, als ampliatio der Injurienklage.
5a) Quistorp Beiträge (1. Ausl. v. 1780) 2 St. VII Note 12
S. 121 —Glück Comm. Bd. X S. 342 Note 14 — CmmingHaus
(zu Cocceji jus controv. S. 74 qu. XI Note X lib. IX tit. II)
erwähnt noch folgende Juristen aus dem 18. Jahrh., die auf Grund
von §. 9 u. 10 J. de injur. eine Injurienklage im Falle der Schmer
zengeldklage gegeben finden: Meister, Manzcl, Friederich,
Dankwarth und Walch; bezüglich des nicht außer Acht zu lassen
den Umstandes indessen, daß diese Juristen nicht die heutige Schmer-
zcngeldklage als Injurienklage bezeichnen, sondern nur ans den röm.
Bestimmungen über Injurien die Begründung der Schmcrzengeld-
klage im röm. Rechte nachzuweisen suchten, vgl. den folgenden Text.