THEORIA 
COMBINATIONIS OBSERVATIONUM 
ERRORIBUS MINIMIS OBNOXIAE. 
PARS PRIOR. 
1. 
Quantae linque cura instituantur observationes, rerum naturalium magnitu 
dinem spectantes, semper tamen erroribus maioribus minoribusve obnoxiae ma 
nent. Errores observationum plerumque non sunt simplices, sed e pluribus fon 
tibus simul originem trahunt: horum fontium duas species probe distinguere opor 
tet. Quaedam errorum caussae ita sunt comparatae, ut ipsarum effectus in qua 
libet observatione a circumstantiis variabilibus pendeat, inter quas et ipsam ob 
servationem nullus nexus essentialis concipitur: errores hinc oriundi irregulares 
seu fortuiti vocantur, quatenusque illae circumstantiae calculo subiici nequeunt, 
idem etiam de erroribus ipsis valet. Tales sunt errores ab imperfectione sensuum 
provenientes, nec non a caussis extraneis irregularibus, e. g. a motu tremulo aeris 
visum tantillum turbante: plura quoque vitia instrumentorum vel optimorum huc 
trahenda sunt, e. g. asperitas partis interioris libellularum, defectus firmitatis ab 
solutae etc. Contra aliae errorum caussae in omnibus observationibus ad idem 
genus relatis natura sua effectum vel absolute constantem exserunt, vel saltem ta 
lem, cuius magnitudo secundum legem determinatam unice a circumstantiis, quae 
tamquam essentialiter cum observatione nexae spectantur, pendet. Huiusmodi 
errores constantes seu regulares appellantur. 
Ceterum perspicuum est, hanc distinctionem quodammodo relativam esse, 
et a sensu latiore vel arctiore, quo notio observationum ad idem genus pertinen 
tium accipitur, pendere. E. g. vitia irregularia in divisione instrumentorum ad 
j *