THEORIA ATTRACTIONIS CORPORUM 
SPHAEROLDICORUM ELLIPTICORUM HOMOGENEORUM 
METHODO NOVA TRACTATA. 
1. 
Satis quidem constat, problema de attractione corporis sphaeroidici elliptici 
homogenei in punctum quodvis exacte determinanda ad quaestiones difficillimas 
astronomiae physicae referri, pluresque geometras, inde a Newtoni temporibus, 
acriter iteratisque vicibus illi incubuisse. Primo quidem, investigatione ad sphae- 
roidem per revolutionem semiellipsis circa alterutrum axem ortam restricta, ipse 
summus Newton attractionem quam patitur punctum in axi situm invenire docuit, 
simulque nexum inter attractiones, quas patiuntur puncta intra sphaeroidem in 
eadem diametro sita, assignavit (Princip. Lib. I. Prop. XCI). Dein sagax Mac 
Laurin, synthesi perelegante usus, attractionem punctorum in sphaeroidis super 
ficie vel in prolongatione plani aequatoris positorum determinavit, quo pacto si 
mul theoria attractionis punctorum intra sphaeroidem sitorum, quae per Newtoni 
theorema ad attractionem punctorum in superficie facile referebatur, complete ab 
soluta erat (De caussa physica fluxus et refluxus maris, in Recueil des pieces qui 
ont remporte les prix de Vacad. roi. des sc. T. IV; Treatise of Jiuxions B. I. Ch. 1 4). 
Quae Mac Laurin per synthesin enucleaverat, postea per analysin (cui antea hu- 
iusmodi quaestiones inaccessibiles visae erant) haud minus eleganter eruere docuit 
ill, Lagrange, atque sic viam ad ulteriores progressus patefecit [Nouv. Mem. de 
l’Acad. de Berlin 1773). Scilicet adhuc desiderabatur attractio punctorum extra 
sphaeroidem neque vero in axis nec in aequatoris prolongatione sitorum enodanda, 
l*