606 Integralrechnung.
a+b 0 ó 8 8
J/@) dx = f fe + 2)ds + fa + 5) ds — ff(a — D) da + [F@+ sds.
a—6 —é 0 0 0
Daher ist jetzt
a+ a+
ff) dx = 2 f (5) da.
Die Eigenschaft f(a + 2) = f(a — z) besitzen alle geraden Potenzen von
I DU (a — x); ferner die goniometrischen Functionen Sinus und Cosinus, denn es ist
xi^ zz ul
sly + x) = sin ge],
cosx = cos(— x).
Man hat daher z. B. die Reductionen:
a+b a+b
f(e—x)?dx == n (a—x) dx,
a—ö a
I. 2 Fe
| Hi i J sinx dx = 2 fsinx dx,
Hid I 3
i i & à
VH e | OSX dx == 9 f cosa ex.
UIN EE — 0
A Hh Um auch diesen Satz geometrisch anschaulich zu machen, sei 04' = a,
| | Hi Y BA = 4'C' sóó.dann sind die Flächen
pH BB'A'4 und AA'C'C gleich und es ist daher
0 te BA CIO 9dd'CC also
| j | BD x | MER C a+ a-+6
I3 : E ; | NU ”
dM | A / v I dy = 2 f /(x) dx.
d : | | s a—6 a
ij | / | | = 5. Enthält f(x) eine von den Grenzen
| i | | @ und 5 unabhängige Grösse y, so ist
Hii ——
| À 9 B 4 € fre 1) dx
qu (M. 508.) : a
Jn eine Function von y. Setzen wir daher
HE 4
SURE AU JF 04x — FG),
He dR so ist
? ó ó
Si Ÿ dF( EE T
| ; D = Jim | fs y + A7) dx — JF, 7) dx | Av.
| | | Nun ist
T ! 5 } ¢
| | Jr 1 804 — ffs D dx = fe, 1 + A0 — Fin D] dx.
hl | t ï Folglich hat man
Ee 6
à IF » 1+ An) — fa 1
WT ERR 270 == üm [LE A) Je, 1 dx
ET d Ay
i f f e (x, A =A ha x, x 'd X, E
nn = fin A cea) e y P [9&3 ds
i | : Av d
nn ; a a
Inte:
Forr
uner
nich
für
SO V
den
bez.
für
also
die