CHRISTUS MORIENS. 
391 
Si qua forte queat mortalia flectere corda, 
Tantillumque animis extundere possit amorem. 
At postquam summi tandem mandata parentis 
Horrendo sacrum caput objecere furori, 
Humanas moerenti animo depromere voces 
Coepit, et insolito suceussus membra fragore, 
Omnipotens, si nondüm orbem mala nostra piarunt, 
Et placet infandum poenz genus, en, ait, adsum 
Vietima, lethiferoque libens succedo dolori. 
Cerne tamen sudore madens et sanguine corpus, 
Et si nulla super nostre tibi cura salutis, 
At saltem solare animum non digna ferentem. 
Dixit et humentes oculos ad sydera tollens, 
Quas non ille preces, qux non suspiria fudit 
Anxius zxrumnisque gravis, tua, rector Olympi, 
Dum satagit, mentemque futur: aceingere pugna (*) 
Sponte parat? Coelo intereà demissus ab alto 
Aliger, ut varios animi componeret zestus, 
Improvisus adest, ceciditque repente fragorum 
Turba minax, auctseque superno robore vires 
Despectant longe poenas, nondumque parate 
Incubuere Cruci : nam cur, supreme, moraris 
Rector, ait, cur me per tanta pericula vectum 
Sistis, inexpletoque obices opponis amori? 
Dixerat, humanisque iterum succumbere curis 
Visa caro, tristes agitant pr:ecordia motus, 
Necdum securo gressu vestigia ponit. 
Hzc inter dubi: mentis certamina totam 
Noctem orat, socios altus sopor urget inertes 
Quos decuit vigiles oranti impendere curas. 
Heu pavidze mentes, si nec celestia tangunt, 
(1) Lisez pugna.