I3 
2.7. 
(EUVRES DE FERMAT. — APPENDICE. 
Nee vere virtutis honos, hoc munere saltem 
Defungi jurata fides, jussumque magistri 
Debuit una sequi; sed jam strepit undique murmur, 
Et segni tenebras abrumpunt lumine tzedz; 
Quo se cumque feret, jam vis inimica propinquat, 
Fictaque adorantis species, verique dolores 
Non proeul. Infausti tandem sub pondere ligni 
Deficit, affixusque cruci, jam verbera passus, 
Jam spinas, laceros spargens tormenta per artus 
Nempe urgebat amor, nostrique cupido salutis, 
Humanam egressus sortem, mortique tremendus 
Dum fieret morti propior, fremitusque, minasque 
Et conjurat:e spernens convicia turbze, 
Degeneri vitam populo pacemque precatur, 
Nec, quas ipse tulit peenas, tortoribus optat 
Et jam finis erat, violataque pectora puri 
Murieis undantes spargebant undique rivos. 
Nec tamen imbelli subiit fata ultima mente; 
Quin magis assurgens, divinaque lumina, Coelo 
51c propior, vocemque sonoram ad sydera tollens, 
summe Deus, quid me moribundum deseris, et jam 
Semianimem, populique tuoque furore fatigas? 
Sat tibi, sat mundo dedimus, finitaque dudum 
singula przesceriptas habuere oracula metas. 
Sie fatur moriens, elataque lumina rursüm 
Figit humi, nec jam Coelum spectare facultas 
Ulla datur, cecidere animi, marcentiaque ora 
Athereo vocem extremam fudere parenti : 
Hane tibi, summe parens, animam commendo, nee ultra 
Prosiliit, vitamque simul cum voce reliquit. 
Haud secüs extremo videas spiramine lychnum 
Ingentem nisu valido producere lucem, 
Et sursum elatas, iterum subsidere flammas,