\ 
140 H H H 
Is quoque qui nostrae Copernicus arti 
Creditur extremas imposuisse manus, 
Vir sane immensus, tua laus Germania, Cceio 
Proxima vix tantum sustinuisset onus. 
Non tamen aspernor veterum Monumenta la 
borum, 
His sine namque meus non reparatur honos, 
Id saltem doleo, non sat subtiliter olim, 
Sed nimium latis astra notata modis. 
Ergo ubi conspexi mea surgere castra sub Ar 
ctoa, 
Et boream australi cedere nolle solo, 
Sed niti superare magis, laetabar, & ipsi 
Sit modo, dicebam, gratia magna Jovi: 
Quae natae sortem miseratus, liberat isto 
Despectu, quo me tempora longa premunt; 
Jamque ego sum veluti Musas praestantior inter, 
Vel majus, vel par, nomen in orbe geram; 
Sic mihi non dubios alacris gratabar honores, 
Laetabarquc, quies quod reparata foret, 
Ecce sed ambitio lucrique insana cupido 
Invidiam alliciunt, te patre Pluto, satam: 
Advolat haec, mediis properans e faucibus orci, 
Quam furor atque odium concomitatus 
atrox, 
Utque ea virtutem sequitur velut umbra, cavillis 
Hanc infectatur vanilo quisque probris. 
Et solet alterius felici forte dolore, 
Lividaque hinc facies, pallor in ore sedet. 
Pecto-