H H H 141 
Pectora felle virent, tegit altum lingua venenum 
Nulla quies animo tam studiosa mali est: 
Detrahit immeritis, carpendo carpitur una, 
Dumque nocere nequit, fit sibi ftipplicium. 
Tormentum haud majus siculi invenere Ty* 
ranni, 
Haec est ignivomo gutture taurus hians, 
Hanc ambo instigant, licet ad mala quseque fu* 
apte 
Sponte fatis facilem, meque fugare jubenr. 
Forsitan hs siquidem nimium terrestria curant, 
Me praesente, fatis crescere poste, timent; 
Ergo esto insidiis, nec aperto Marte minatur, 
Praetextu potius sueta nocere boni 
Quae potuit, fecit mala plurima, plura volebat, 
Difficilem reddens sidera ad alta viam, 
Persuasitque aliis, noster quod inutilis esset, 
Poffibilisqueminus, tam sit iniqua, labor, 
Obtinuit, fateor, nostra ut patientia Itesa est, 
Paenequepccnituit, quod meditabar opus, 
Cessissemque alio, siquidem latissima tellus, 
Qua mea spectentur sidera, ubique manet, 
Undique terra infra est, Coelum patet undique 
supra, 
Omne solum patria est, cui mea sacra placent. 
Nilque novi fieret rursus peregrina petenti, 
Saepe movere locum, res bene sueta mihi est. 
Venit at in mentem, s.cum clam velle trium 
phos 
Mox agere invidiam, sic quod abacta fo 
rem; 
Sci*