362 
Astronomiae Pars Optica. 
Cum ergo hora 12. superfuerit semihora ad medium, centro Lunae 
15 minutis antevertente centrum umbrae, quae faciunt in transitu 1', pulchre 
evenit, ut hora 12. I' centrum Lunae in meridiano notaretur. 
In Tychonis Brahe observationibus omnium commodissima huic negotio 
et meridiani opportunitate et observandi diligentia est eclipsis Lunae anni 
1588. 3. Martii. Nam toto durationis tempore, praesertim in nonagesimo, 
distantia limborum a corde Leonis et Spica Virginis creberrime capta fuit. 
Illa vero commodius refertur in partem alteram, quae demonstrationes con 
tinet restitutionum Lunarium ex eclipsibus. 97 ) 
Problema XXII. Instrumento ecliptico tempora notare 
expedite. Nihil novi, nisi quod usum instrumenti explico et quomodo 
omnia ab uno observatore perficiantur, quaecunque hactenus observanda 
occurrebant, demonstratur. 
Observator igitur mensae adstat, transtrum brachio ad motum Solis 
transferens, regulam vero vel attollens vel deprimens, atque ubi placuerit 
aliquod momentum omnibus circumstantiis notare et index rotulae recte ad 
radium habuerit, signum facit et in quadrato azimuthali et in transtro et 
in regula, qua se mutuo secant, hisque tribus signis eandem notam apponit, 
postea immoto instrumento numerum seu notam signorum exscribit et quid 
index monstraverit, quid transversale, quid umbra in divisa diametro, addit. 
Eo facto rursum se ad aliud momentum aucupandum confert. Ita omnia 
eodem loco iisdem manibus et sine titubatione efficiuntur: quod in lucro 
ponendum, ubi adjutores periti defuerint. Nam insueti plus turbant, quam 
adjuvant. 
In azimuthali igitur quadrato azimuthorum tangentes, in regula secantes 
distantiae luminaris a vertice, in transtro tangentes ejusdem arcus invenien 
tur, legitima dimensione particularum adhibita : et haec tria probandi causa 
ad idem temporis momentum eliciendum adhibentur. Exemplum sequetur 
in fine capitis. 
Protheorema ad sequens problema. Quod via ellipsis ejus, 
qua Sol pavimentum pingit per rimam admissus, sit sectio 
conica. Nam via Solis in coelo est circulus, in aequinoctiis maximus, et 
propemodum circulus (alter enim ab altero nexus nonnihil interrumpit omni 
modam circularitatem), in solstitiis tropicorum magnitudine minimus, locis 
intermediis intermedius. Jam vero et fenestella nostra et universus Terrae 
globus ad sensum est in axe ad omnes illos circulos dierum naturalium 
recto. Ergo lineae connectentes fenestellam cum omnibus punctis circuli, 
quem quoque die Sol perambulat, hoc est radii Solis uno integro die per 
idem foramen ingressi, juncti universi ex omnibus Solis situbus, efformant 
conum rectum (Apoll. Con. I, def. 1. 4. 8.). Sed iidem radii Solis for 
mant etiam intra cameram seu fenestram conum alterum exteriori similem 
(ibid. I, def. 1), cum ката моуьщр anguli sint aequi. Pavimentum vero ponitur 
plano horizontis parallelon. Et radii Solis in quocunque situ per foramen 
ingressi continuantur in pavimentum. Fingantur per totum diurnum circulum 
multa et continuata Solis corpora, ergo radii ab omnibus simul ingredientur, 
hoc est superficies conica ingredietur per foramen. Et illa secatur a plano 
pavimenti. Ergo communis sectio, hoc est via, quam ellipsis Solaris toto 
die describit, est sectio conica. Cum ergo Sol non occidit, sed horizontem 
fenestellae stringit, planum horizontis est imae coni illius lineae parallelon, 
quare sectio hic est parabole (Apoll. I, 11). At ubi Sol plane non occidit et