452 
Literae Kepleri aliorumque mutuae 
constitutione, adornata secundum quinque corpora regularia. Testes illas 
„Lunas“ esse, concludit Keplerus, incolarum in Jove hominibus in Terra 
comparandorum, nam „quaeritur cui bono discursitent quatuor planetae 
circa Jovem, si nulli sunt in Jovio globo, qui admirandam hanc varietatem 
suis notent oculis?“ 
Multi, cum quibus Keplerus per literas vel praesens de Galilaeo con 
versabatur, antea dubii, „Dissertatione“, cujus summam supra proposuimus, 
moti, veritatem eorum, quae Galilaeus in coelo nova detexerat, agnoverunt; 
alii vero obstinati rem negabant. Ut illos confirmaret, his persuaderet, Kep 
lerus „Dissertationi“ addidit „Narrationem“, in qua ea refert, quae 
ipse diebus a 30. Augusti ad 9. Septembris anni 1610 observarat, tubo 
usus parum excellente, quem ipsi „Ernestus, Arcliiepiscopus Coloniensis 
commodavit, a Galilaeo sibi missum dicens.“ Hujus instrumenti ad 
jumento, praesente Benjamino Ursino et aliis conspexit Jovis satellites et 
Lunae maculas, et „fidem narratorum Galilaei sufficienter confirmatam“ 
habet, ut lector „suam suorumque testium fidem secutus, omni seposita 
dubitatione veritatem patefactam agnoscat.“ Duplicem finem persecutus est 
Keplerus in lucem edens hanc „Narrationem“, illam quam diximus, ut per 
suaderet dubiis, et illam, ut calumniatoribus, qui passim contra Galilaeum 
aperte et occulte machinabantur, silentium imponeret. 
Keplerus quum primum certior factus est de Galilaei detectionibus ad 
Georgium Zuccarum (Fuccarum?) Venetias perscripsit, quaerens, quo loco 
esset res? Responsionem Zuccari, parum benevolo in Galilaeum con 
scriptam animo, testem habemus rumorum, qui tum temporis Yenetiis, 
brevi post in multis aliis Italiae urbibus de illo divulgabantur. Haec igitur 
Zuccarus (16. Cal. Maj. 1610): ad Galilaei Nuncium aethereum quod 
attinet, dudum ad manus meas devenit: at quia multis in studio mathe- 
seos versatis discursus aridus seu absque fundamentis philosophicis palliata 
ostentatio videtur, ad S. Caesaris Majestatem mittere ausus non fui. 
Novit et solet homo ille aliorum pennis hinc inde collectis, uti corvus apud 
Aesopum, se decorare, quemadmodum et artificiosi illius perspicilli in 
ventor haberi vult, cum tamen quidam Belga, per Galliam in hasce partes 
profectus, primum huc attulerit, quod ipsum mihi et aliis ostensum fuit, et 
ut Galilaeus vidit, alia ad imitationem confecit, atque aliquid forsan, quod 
facile est, inventis addidit. 
Acceptam Kepleri „Dissertationem“ idem refert verbis, e quibus appa 
ret, Zuccarum sensa Kepleri non percepisse, et persistere in opinione contra 
Galilaeum ante concepta. Haec enim dedit Keplero (Ven. a. d. 5. Cal. 
Junii 1610): ad proximas quod respondeam non habeo, praeterquam quod 
disertam sane dissertationem in Galilaei Nuncium perlegi, ex quo is, si 
vult, larvam sibi detractam facile deprehendet. Ad perspicillum quod 
attinet, ejusmodi S. C. Majestati mox transmittendum summa diligentia 
confici curavi. 
Sed non tantum Venetiis Galilaeus male audiebat. Bononiae, in 
celeberrima illa academia Italiae, non meliora illi evenerunt. Johannes An 
tonius Maginus, inter astronomos suae aetatis et patriae celeberrimus, 
professor illic matheseos, tantum abfuit ut obtrectatores refutaret, ut illis 
se subobscure immisceret. Testem habemus Martinum Horkium, Bohemum 
(Lochowicenum), qui Pragae Kepleri usus familiaritate literis operam de