Prooemium. 
283 
i simo quarto, 
;laritudinis et' 
> amoenitate, 
mvertit. Illo 
jittario, signo 
:orum; adeo- 
rioribus, cum 
)ve erat con- 
mjuncti Jupi- 
altior Marte, 
existi, facem 
mis agitatam 
.io, talis scin- 
,tur, stipendia 
piatione, tum 
nni supradicti 
adinis autum- 
.udinem mira- 
;i pro modulo 
u inter ceteros 
msium de hac 
neo Teutonico 
neo latino, in 
itilandi. Non 
ccasione anno 
tem refellendo 
jrvatoris anno 
stum natum 4 
ione censemus 
i, quae Magis 
magna superi- 
riodi annorum 
o Q. Caerellio 
gentium aeras 
e cognitionem 
ivi, si et ipse 
ur, triplicitatis 
uasi clavum in 
idito, ludosque 
o magno genti 
quibus jus est 
e prima cavea spectare, cognitione siderum nobilitatis per integrum annum 
exhibuerat): si hanc inquam secularem celebritatem ego repetitione et ema- 
culatione Christianorum aerae totius occidentis usu confirmatae paulo diligen 
tius exornarem. 
Occasio vero, quae me invitavit, ut novi quid de numeratione annorum 
mente conciperem, fuit ista. Cum in £>tyriam venissem durante stella, libellum 
reperi venalem Graetii excusum, nomen auctoris erat Laurentius Suslyga 
Polonus ejusque Praesidis Joannes Deckerius S. J. theologus, quo libello ex 
plicabantur argumenta, quibus conficiebatur, Christum non uno solo nec duobus 
tantum annis, ut Scaligero visum, ante principium aerae nostrae natum esse, 
sed quatuor solidis annis. Quae argumenta cum ego ex suis fundamentis ex 
aminassem: vera omnino reperi, adeo quidem, ut etiam ad quintum annum 
vis illorum porrigeretur. Quae tanto fortius animum meum occuparunt, quanto 
major et sublimior per hanc sententiam eique innixam cognationem cum stella 
Magorum evasit contemplatio novi sideris. 
Itaque non tam necessitate meae materiae, quam peculiari quodam veri 
tatis studio impulsus, id operae mihi dandum putavi, ut sententia per se vera 
et certa etiam per me innotesceret. Vidi namque multa obstare auctori, quo 
minus ille genus humanum in suas partes pertraheret, nisi publice adjuvaretur. 
Ex una namque parte Christianorum officiebat illi auctoritas magnorum viro 
rum, qui causam hanc nuper admodum praejudicaverant: ex altera partium 
quas sequitur despectus, qui plurimos fascinare solet, ut res etiam bonas 
propter odium personae repudient et abjiciant. Denique et genus scriptionis 
tale est, ut in paucorum eorumque fere mathematicorum manus devenire soleat, 
ceterarum professionum homines plerumque lateat: et novitas ipsa remorari 
solet assensum solitudoque auctoris; difficulter hominum animis evelluntur 
usu tuta multorumque consensu stabilita. Quodsi sententiam hanc in meum 
libellum de stella nova transscripsissem: hac ratione communiorem illam me 
facturum speravi; quod materia de novo sidere curiosa est inque multorum 
manus ventura censeretur. 
Hanc igitur appendicem cum invenisset Rosimus adversarius meus, esset- 
que et ipse jam a multis annis privato studio chronologus, primum in libro suo 
de Cometa, quo de supra, deinde anno 1610 in alio libello de Navigatione 
septentrionis, tertio anno 1611 in pagellis de eadem materia et denique anno 
1612 in libello fatidico ad Imp. Caes. Matthiam edixit, se sententiam illam 
meam de anno Christi natalitio ut a vero alienissimam refutatum ire: quod 
que edixerat nundinis autumnalibus anni 1612, quantum labore, studio dili 
gentiaque eniti potuit, praestitit, edito libello Germanico, quo si non aliis, sibi 
certe satisfecit egregie. Quodsi, quae contra me depromsit adversarius dicto 
libello, veritatis speciem habuissent: non tantum nihil ego contradicturus, sed 
etiam ultro ipsum publice fuissem adjuturus. At nunc contra accidit; omnibus 
enim copiis veritatem manifestissimam oppugnavit pugnae genere imperitissimo. 
Quid agerem ipse? Veritatem silentio proderem? Paterer, ipsum fidentissimis 
suis adseverationibus et triumphali cum paeane in animos imperitorum et sim 
plicium irrepere? Nihil equidem minus mihi committendum fuit. Respondi igitur 
adversario libello et ipse Germanico anno 1613 Argentinae impresso. Quo 
responso quid apud ipsum effecerim tempus docebit; apud lectores certe, qui 
bus vernacula est lingua Germanica, tantum me profecisse spero, ut veritati 
subsidium ut par est a me praebitum esse censituri sint. 
Ecce autemQp^r en opr/, firjXov r em fxrjXco, Quis mihi infensus genius bella