422 
Appendicis Harmonicorum 
et motum substantiae vere 'physicae solitos aperire ratione mathematica. 
Miror cur idem me factitantem reprehendas. 
Sed quid ego multis de mea philosophandi methodo? cum tu vel jam 
nunc in hujus analyseos fine capitalem aequivocationem in vocibus musica, 
harmonica, inferas in sequentibus identidem iterandam, qua ambiguitate om 
nem hunc, non meum tantum, sed etiam veterum conatum iri disceptationem 
vocas. Egregiam vero palaestram, in qua transcurrimus alternis; ego mathe 
maticam veterum methodum comprobans, in progressu circa particularia con 
tra illos pugno, tu, methodum ipsorum ipsam generalem insimulans, in minu 
tis nonnullis veterum assertorem te profiteris. 
Medullam tu nescio quam divinae musicae producis, cujus umbrae sint 
mathematica, quae vix tangant illam. Hanc medullam in visceribus naturae 
recondis. 
Error tibi est ingens in arte musicae, quod haec inter artes liberales 
mathematicas collocatur. Vanam in ea umbram esse pronuncias, non tuni 
cam, non corticem, per que eam ignorari ais essentiam interiorem seu nucleum. 
Si hoc velles innuere, non acquiescendum esse philosopho in sonis ele- 
mentaribus et sensuali musica, sed philosophandum altius, indagandumque 
cum Jamblicho tuo, qui fiat, quod verbi causa ex intervallis tertia, quarta, 
quinta, octava delectent, secunda et septima non delectent, non me tantum 
haberes consentientem, sed neque apud veteres quidquam invenires, quod 
incusares. Nam Ptolemaeo voluntas egregia fuit, hunc nucleum eruendi, qui 
philosophandi etiam genus adhibuit sublime, nec indignum visum Porphyrio, 
Jamblichi tui magistro, in quod ipse commentaretur. Atqui nullus veterum 
harmonices interiorem essentiam ausus est exuere quantitatibus, quin potius 
tam illi, quam qui illos est secutus, Proclus, geometriae thesauros altissime 
extulerunt inque penitissimam animorum ipsiusque adeo divinitatis essentiam 
recondiderunt. Quos quidem hac in parte et ego secutus sum strenue, dog 
mata tamen illorum ex praescripto doctrinae catholicae correxi, uti lectores 
hoc agnituros spero ex lectione potissimum libri mei IV. capitum priorum. 
Hoc solum censui novandum, imo necessariis demonstrationibus adactus sum 
novare, quod veteribus pro suis numeris, discreta quantitate, ipse substitui 
circulum et figuras geometricas, quantitatem scilicet continuam. 
Si haec veterum ratio enucleandi harmonices essentiam tibi non sorderet, 
et si mathematica non in corticem aut tunicam relegares, imo vanam et 
frivolam umbram indigetares, quin potius in ipsum nucleum reciperes, jam 
porro nemo vere philosophandum tibi non applauderet asserenti, musicam 
eandem esse in homine, quae est in mundo, eandem in elementis (ut sonos 
intelligamus elementares), quae in planetis; eandem tandem in illis, quae in 
ipso mundo archetypo, unde originaliter orta sit harmonia machinae totius. 
Nam eadem iisdem pene verbis et me vides asserere passim, praesertim 
libro III. fol. 136 et libr. IV. cap. 1, 2, 3. 
Modicam enim hanc aequivocationem admittere cogimur jure gramma 
tico, cum harmoniam alius quidem, usu jam trito, admittit solam illam con 
centus, quae est cum sono, alius, secutus primam vocis originem, pro con 
gruentia rerum geometricarum omnifaria recipit, alius, mediam incedens viam, 
geometricas proportiones, quae inveniuntur in vocibus consonantibus, ubicun 
que eas praeierea invenit, velut abstractas a subjectis subintelligit; quo sensu 
ego his vocibus utor per totum fere opus meum. At tu, non contentus hisce 
significatibus, vocem profers ulterius ad congruentias tam physicas agentium