De Anni Quantitate et Aequinoctiorum Praecessione.
103
lationis antiquae,
ititudo 3 ) D
tentrionalis ma-
autera is limes
Adde, quod
ltra */ 4 diei non
t vitium declina-
sane mensi sunt
r, tempus hiber-
in Ptolemaeum
ares, quare ob-
ejus aequinoctia
as repraesentasse
iit fuisse aequi-
nno Calippi ver-
27. Mechir in
o diei et h. 5,
observationis; et
; quasi intra tan-
. Vide ergo, an
, appellet mane?
itum quartas diei
quartam diei in-
quinoctiis tantam
ti situ vel divi-
eodem die fuerint
sed Ptolemaeus
igitur instrumen-
etiam cum sunt
cusat, quod anni
e contendat. Et
dam, de prodita
! solstitiis ipse et
fficilia captu ait.
ae Solis,
iet, estne credi-
icis numeris dif-
An magis cre-
lditum? Scilicet
tumeris 94° 30',
titates produnt 378,
orarum numerum
Cum enim re
medium circulum
psis Ptolemaei et
Hipparchi observationibus considerabitur. At ista omnia non valent, ut anni
quantitatem non veram eo tempore deprehensam dicamus. Nam da, ut ob-
servarint Solem in meridie et altitudo instrumenti non responderit mundo:
certe nihil variabitur autumnalis aequinoctii ab autumnali distantia, utrinque
enim aequaliter tardius Sol eo veniet. Solum vernalis ab autumnali alia fit
distantia. Annus igitur alius ab autumno, alius a vere.
At forsitan instrumentum ab ortu altius, ab occasu humilius fuit? Va
leret quidem haec suspicio, si autumnalia aequinoctia tantum in occasu, ver
nalia in ortu fuissent observata. At utraque utrinque et in meridie nec semel
observata sunt.
A solstitio in autumnum 92. 30' Aestas ex observatis Ptolemaei 187.
A vere in solstitium 94. 30 „ „ » Pychon is 186. 18. 30.
Hiems ex observatis Ptolemai 178. 15 Differentia h. 5. 30.
365. 15. Respondet motus diurnus 14' circiter; dim. 7',
cujus arcus declinatio 2' 48".
Si ergo concedi potest, declinationes Solis observatas a Ptolemaeo tan
tulo arcu vitiosas (ut si armillae propenderint in meridiem, ita ut Sol citius
ad illas venerit, quam ad aequatorem), credi potest, eandem fuisse tunc lon
gitudinem aestatis et hiemis. Aut si altitudo aequatoris fuit assumta eaque
vitiosa, ut si major justo altitudo poli, minorem justo fecit altitudinem aequatoris.
82. 51. 20
Alt. aeq. 59. 20
__ 2 3. 51V 3 82. 51. 40 35. 8. 40
82. SI 1 /, parall. 21" 35. 11. 7 2. 27
35. 8 2 / 3 parall. 2. 27. 47. 10. 33 35. 11. 7
Yerior declin. 23. 50. 16 23. 50. 16
59. 1. 23.
Hoc pacto quidem ait. poli per 1 % evadit minor et aequatoris major,
ita tardius ab infra veniret ad verum Sol, quam ad putativum. Bene.
His ita positis, cum alterum Ptolemaei aequinoctium sit observatum
mane, fit sane declinatio tum, cum videbatur nulla, major et septentrionalis
ob parallaxin; at refractio rem multo evidentius ducit in contrarium. Nam
observatio est post Solis ortum, itaque locus altior justo; jam tum igitur Sol
erat in septentrione. Aequinoctium verum praecessit horis aliquot. Altera
observatio post meridiem facta minus habet erroris. Putetur enim Sol p. m.
habuisse altitudinem 59° et habuerit re vera 1 / 30" majorem, propter tantam
hujus altitudinis parallaxin: dico, incidisse in verum aequatorem proxime,
quia is itidem per 1 . 23. altior est opinione Ptolemaei. Cum ergo autum
nalis observatio sit prior, harum horarum anticipatio accedit summae, ita
hiems fit longior, aestas igitur brevior. Hac evidentissima demonstratione
evincitur, etiamsi armillae fuerint exquisitissime locatae et aptae ad solstitia
lem poli altitudinem, necessarium nihilominus accidisse errorem aliquot ho
rarum. Mutatur nihilominus hiemis quantitas propter apogaci progressum
debetque minor esse hodie (eecentricitate manente), quia apogaeum solstitio
proxime est; at quando in aequinoctio fuit, aequabit hiems aestati. Hinc
data eecentricitate et longitudine hiemis, facile repetitur apogaeum. Data nempe
eecentricitate, datur tabula aequationum. Nota, quod circa illa tempora sem-
per utrumque aequinoctium aut infra Terram, aut post ortum et meridiem.
Nam annis 6 per unam horam discedit, annis 11 per 2 horas, annis 17 de
mum per 3 horas, ita ut vernale h. 3. p. m., autumnale h. 3 ante (secun^
