Theorie des Repetitionsverfahrens.
83
nung vom Anfangspunkt = v -(- x ist, wo x — ACB, mit dem
Gewichte —
a 2
4) Die Angabe des Index, w, wird abgelesen und gleich m'
gefunden, mit dem Gewichte —.
Also hat man folgende Gleichungen:
u=m (Gew. j^), v = u (Gew. , w = v + x (Gew. ,
w — m‘ (Gew. .
Vergleicht man dies mit (6) in §. 3, und ordnet die vier Un
bekannten so: x, u, v, iv, so ist:
«i=0, b x = 1, c x = 0, d x = 0, F x = m, ^ = 1,
«2 —— 0, ¿o 1» C 2 1» ^'2 = 0, /' 2 0, g%
«3 — —1) ^3 — 0, C 3 — 1, d% — 1, A3 — 0, g% —
«4 =0, ¿>4
0, C4
0, (/4 = 1, A4 = m', ^4 = —.
\.9 a *\ = = °> O ac ] = №1
— + [</Z>c] =— —, = 0, [<7 c2 ] = ~ 2 > [g°d] =
— L^ 2 ] = ^ + p l>aA]=0, [^&A] = ^ 2 , [^cA]
= 0, \_gdF~\ = also wenn zuerst [¿¡raA] — k, (wo k = 0):
r
X .V W /1 . 1\ J_ m W . 2®
^2 + ^2 _ ^9 ~ V ' fV U ~CC* V ~ßi’ CC 2 ~ CC~ 2 ~^ « 2_ « 2
= 0 ’ —i*-a’ + (h + jd
/32’
woraus:
w =z kß 2 -)- m', u = m — kß' 2 , v = m — (a 2 -j- ß 2 )k,
x = 2(a 2 -j- ß 2 ) & -j- m' — m,
worin eigentlich k = 0, also a: = ?m' m ist. Nach §. 7 (For-