COMMENTATIO SECUNDA. 
inter hos —\p 
simpliciter mini- 
pro modulo dato 
mo determinen- 
ngulis valoribus 
i um. Criterium 
onsistit, ut tum 
-\-hb, quoties de 
et —|— -T£-{ci(i —j— bb^j, 
so. Regulae spe- 
a, b affert, re- 
ixia sit, hic im- 
exemplum expo- 
comparata esse 
icui numerorum 
positivos ipsius 
pio non maiores 
- 1, 0, 1, 2, 3, 4. 
.... 33, atque 
dus y est + 3, 
oritur sequens 
X 
y 
— 1 
3, 4, 5 
0 
0, 1, 2, 3, 4, 5 
+ 1 
1, 2, 3, 4, 5, 6 
+ 2 
1, 2, 3, 4, 5, 6 
+ 3 
2, 3, 4, 5, 6 
+ 4 
2, 3, 4 
Simili modo pro residuis absolute minimis, i et iq alicui numerorum 
—14, —13, —12 ... . —j— 14 aequales esse debent; hinc 29x nequit esse extra 
limites —7.14 et —j— 7.14, adeoque x alicui numerorum —3,—2,—1,0,1,2,3 
aequalis esse debet. Pro x = —3 erit 2y = 4—5x = 4+15 alicui nu 
merorum 1, 2, 3 .... 29 aequalis, 5y = iq-\-2x = — 6 autem alicui horum 
— 20, —19, —18 . . . .+8: hinc prodit pro y valor unicus +1. Tractando eo 
dem modo valores reliquos ipsius x, habemus schema omnium residuorum abso 
lute minimorum : 
x 
y 
— 3 
+ 1 
— 2 
— 2, 
— 1, 
o, 
+ 1, + 2 
— 1 
— 3, 
— 2, 
-1, 0, +1, + 2 
0 
— 2, 
— 1, 
0, 
+ 1, +2 
+1 
— 2, 
— 1, 
0, 
+ 1 » +2, +3 
+ 2 
— 2, 
— 1, 
0, 
+ 4> +2, 
+ 3 
, - 1 
In applicatione methodi secundae duos casus distinguere conveniet. 
In casu priori, ubi a et b divisorem communem non habent, fiat aa-\-1jb— 1, 
sitque k residuum minimum positivum ipsius x oc b secundum modulum p. 
Hinc aequationes identicae 
a {£ a — ab) = tip — 6(oca + 66), b[fia-~ab) = — ap-\-a[aa+ 
docent, esse ak = —b, bk == ¿*(mod.^>). Statuendo itaque ut supia ax-\-hy 
15* 
P.