ERRORIBUS MINIMIS OBNOXIAE. PARS PRIOR. 
15 
talis 
ïxxx'x' 
fieri 
2 m 
GG 
unde facillime deducitur valor medius istius functionis 
Hinc discimus, si copia satis magna errorum fortuitorum ab invicem inde- 
pendentium x, x, x" etc. in promtu sit, magna certitudine inde peti posse valo- 
rem approximatum ipsius m per formulam 
m = \ 
{xx + x'x'-\- x"x"etc.) 
erroremque medium in hac determinatione metuendum, respectu quadrati mm, esse 
n 4 — m 4 
Ceterum, quum posterior formula implicet quantitatem n, si id tantum agitur, 
ut idea qualiscunque de gradu praecisionis istius determinationis formari possit, 
sufficiet, aliquam hypothesin respectu functionis cp amplecti. E. g. in hypothesi 
tertia art. 9, 11 iste error fit = mm\J~. Quod si minus arridet, valor approxi- 
matus ipsius w 4 ex ipsis erroribus adiumento formulae 
x 4 + x' 4 + x"' + etc. 
a 
peti poterit. Generaliter autem affirmare possumus, praecisionem duplicatam in 
ista determinatione requirere errorum copiam quadruplicatam, sive pondus deter 
minationis ipsi multitudini a esse proportionale. 
Prorsus simili modo, si observationum errores partem constantem involvunt, 
huius valor approximatus eo tutius e medio arithmetico multorum errorum colligi 
poterit, quo maior horum multitudo fuerit. Et quidem error medius in hac de 
terminatione metuendus exprimetur per 
\/ 
im — kk 
si k designat partem constantem ipsam atque m errorem medium observationum 
parte constante nondum purgatarum, sive simpliciter per ^, si i» denotat er 
rorem medium observationum a parte constante liberatarum (v. art. 8). 
16. 
In artt. 12 —15 supposuimus, errores x, x, x" etc. ad idem observationum 
genus pertinere, ita ut singulorum probabilitates per eandem functionem expri-