THEORIA ATTRACTIONIS CORPORUM
SPHAEROLDICORUM ELLIPTICORUM HOMOGENEORUM
METHODO NOVA TRACTATA.
1.
Satis quidem constat, problema de attractione corporis sphaeroidici elliptici
homogenei in punctum quodvis exacte determinanda ad quaestiones difficillimas
astronomiae physicae referri, pluresque geometras, inde a Newtoni temporibus,
acriter iteratisque vicibus illi incubuisse. Primo quidem, investigatione ad sphae-
roidem per revolutionem semiellipsis circa alterutrum axem ortam restricta, ipse
summus Newton attractionem quam patitur punctum in axi situm invenire docuit,
simulque nexum inter attractiones, quas patiuntur puncta intra sphaeroidem in
eadem diametro sita, assignavit (Princip. Lib. I. Prop. XCI). Dein sagax Mac
Laurin, synthesi perelegante usus, attractionem punctorum in sphaeroidis super
ficie vel in prolongatione plani aequatoris positorum determinavit, quo pacto si
mul theoria attractionis punctorum intra sphaeroidem sitorum, quae per Newtoni
theorema ad attractionem punctorum in superficie facile referebatur, complete ab
soluta erat (De caussa physica fluxus et refluxus maris, in Recueil des pieces qui
ont remporte les prix de Vacad. roi. des sc. T. IV; Treatise of Jiuxions B. I. Ch. 1 4).
Quae Mac Laurin per synthesin enucleaverat, postea per analysin (cui antea hu-
iusmodi quaestiones inaccessibiles visae erant) haud minus eleganter eruere docuit
ill, Lagrange, atque sic viam ad ulteriores progressus patefecit [Nouv. Mem. de
l’Acad. de Berlin 1773). Scilicet adhuc desiderabatur attractio punctorum extra
sphaeroidem neque vero in axis nec in aequatoris prolongatione sitorum enodanda,
l*