82 INTENSITÀ» VIS MAGNETICAE TERRESTRIS 
ticalem vibratur; posterior observandi modus maiorem praecisionem fert, et quae 
inde resultant, cognitis inclinationibus, facile ad intensitates totales reducuntur. 
Manifesto nervus huius methodi pendet a suppositione, distributionem 
magnetismi liberi in particulis acus ad talem comparationem adhibitae in singulis 
experimentis in variatam mansisse : si enim vis magnetica acus lapsu temporis ali 
quantulam debilitationem passa esset, ob id ipsum postea tardius oscillaret, ob 
servatorque talis mutationis inscius intensitati magnetismi terrestris pro loco po 
steriori valorem nimis parvum tribueret. Quodsi experimenta temporis interval 
lum mediocre complectuntur, acusque ex chalybe bene durato confecta et magne 
tismo caute imbuta in usum vocatur, considerabilis vigoris debilitatio parum uti 
que metuenda erit ; praeterea incertitudo minuetur, si plures acus ad comparatio 
nes adhibentur; denique isti suppositioni maior fides accrescet, si peracto itinere 
acus in loco primo tempus vibrationis non mutasse invenitur. Sed quaecunque 
cautelae adhibeantur, lenta aliqua debilitatio vis acus vix evitari, adeoque talis 
consensus post longiorem absentiam raro exspectari poterit; quapropter in com 
paratione intensitatum pro locis terrae valde dissitis plerumque tantam praecisio 
nem et certitudinem, quantam desiderare debemus, attingere haud licebit. 
Ceterum hoc methodi incommodum minus grave est, quamdiu tantum de 
comparatione intensitatum simultanearum vel temporibus non longe inter se di 
stantibus respondentium agitur. At quum experientia docuerit, tum declinatio 
nem tum inclinationem in loco dato mutationes continuas pati, quae post multos 
annos pergrandes evadant, dubium esse nequit, quin intensitas quoque magne 
tismi terrestris similibus mutationibus quasi saecularibus obnoxia sit; manifesto 
autem, quatenus de hac quaestione agitur, methodus ista prorsus inefficax eva 
dit. Et tamen, ad scientiae naturalis incrementum summopere desiderandum 
foret, ut haec ipsa quaestio gravissima in plenissimam lucem promoveatur, quod 
certo fieri nequit, nisi methodo pure comparativa abrogata alia substituitur, quae 
a fortuitis acuum inaequalitatibus prorsus independens intensitatem magnetismi 
terrestris ad unitates stabiles mensurasque absolutas revocat. 
Haud difficile est, principia theoretica stabilire, quibus talis methodus, diu 
iam in votis habita, inniti debet. Multitudo oscillationum, quas acus in tempore 
dato perficit, pendet tum ab intensitate magnetismi terrestris, tum a constitutione 
acus, puta a momento statico elementorum magnetismi liberi in illa contentorum, 
atque ab eius momento inertiae. Quum hoc momentum inertiae absque difficul- 
tate a 
ductu 
acus: 
neris 
acced 
tismi 
rari p 
secuin 
rum, 
acus, 
Iramo 
tation 
plicat; 
magm 
sima < 
referr 
imbut 
deduc 
ut act 
cresce 
linea 
terres 
ornati 
modo 
tiens < 
tus cu 
tici in 
acum 
dam 'i 
eo rec 
coniui 
axis s 
ciliati 
I